«Չայկան» թռնում է գլխիս վրայով, ու ես ուժեղ կարոտի զգացումով մտնում եմ Աբովյան:
Վերադարձը ամենադժվար բաներից է. բարդ է գնալ մի տեղ, որտեղ դու չկաս։ Տարիներ անց առաջին անգամ այցելելով Աբովյան և ինքս ինձ լուսանկարելով այնտեղ՝ փորձում եմ վերաիմաստավորել իմ կապը այս տարածքի հետ՝ փորձելով ինձ գտնել այնտեղ, որտեղ, գուցե, այլևս չկամ, սակայն՝ նաև վստահ լինելով, որ ինչ-որ ձևով դեռ կամ ու գոյություն ունեմ այդ տարածքներում։


Աբովյանի լքված տարածքը, որտեղ հաճախ հավաքվում էինք ընկերներով՝ այն անվանելով «Պոմպեյ»: «Պոմպեյում» արված գրաֆիտի, որն արել ենք ընկերներիս հետ միասին պատանեկության տարիներին:

Մայրիկիս ու քաղաքի հետ հարաբերությունները կարգավորել փորձելով ու նրանց հետ կապը վերագտնելու ցանկությամբ՝ ուզում եմ ստեղծել լուսանկարներ, որոնք դուր կգան մամային։

Մայրիկս՝ խոհանոցում։ Չէր ուզում, որ իրեն լուսանկարեմ:

Տեսարժան վայրերի, օրինակ՝ Բեռլինի պատի փոխարեն, որտեղ մայրս էր ինձ խնդրում նկարվել, իմ հետևում այս անգամ մանկությանս շենքի շքամուտքն է, ծծնդատունը, որտեղ ծնվել եմ, լքված լողավազանը, որտեղ հաճախ էի լինում դեռահասության տարիքում, դպրոց տանող աստիճաններն ու տունը, որտեղ ապրել ենք մորս հետ։

Ձախից՝ աջ․Մանկությանս խաղալիքը ու հագուստը: Օձի դաջվածք, որի մասին մաման չգիտի: Աբովյանի Կինոյի շենքի մոտ գտնվող ներքնազգեստի խանութը: Բեռլինի պատի մոտ արված լուսանկար, որը արել էի մամայի համար:
Մայրիկս` շպարվելիս:
Ձախից՝ աջ․ Աբովյանի Սուրբ Հովհաննես եկեղեցու մոտ գտնվող պատի վրայի գրվածքները: Ինքնադիմանկար: Տատիկիս տան ննջասենյակներից մեկը, որտեղ այժմ մայրիկս է քնում: Ինքնադիմանկար՝ Աբովյանի Կինոյի շենքի չաշխատող խաղալիքներ շահելու մեքենայի մոտ:
Ինքնադիմանկար:
«Աստվածամայրը մանկան հետ» նկարը, որը գտնվում է տատիկիս տան ննջասենյակներից մեկում:
Ես ու մայրիկս իր ծննդյան օրը, երբ 3 տարեկան էի:

Ուրվականի նման՝ ես տեղափոխվում եմ լուսանկարից լուսանկար, մի տարածքից, մի ժամանակից մեկ ուրիշ տարածք ու ժամանակ` անվերջ փորձելով ինձ գտնել։

Տատիկիս տան ննջասենյակներից մեկի անկողինը: