Գյուղապետարանի շենքի բակում գունավոր լույսեր են կախված։ Երեկոյան լույսերը վառվում են, շենքի ներսից, բաց պատուհանի միջով, երաժշտությունը հորդում է դուրս, որտեղ տարբեր նստարաններին խումբ-խումբ նստած են Չինարի գյուղի երեխաներն ու գյուղում իրենց ամառային արձակուրդներն անցկացնողները։ Մի մասը գնդակ է խաղում, մի մասն ուղղակի հետեւում է անցուդարձին։ Երեկոյան ճամբարը երեխաների սիրելի վայրերից մեկն է. այն կտրում է բոլորին իրենց առօրյայից ու բերում գյուղապետարանի բակ։
Բոլորն ասում են՝ ամռան ամիսներին ավելի շատ «դաչնիկ» կա գյուղում, քան գյուղացի։
Հայ-ադրբեջանական սահմանից 1,5 կմ հեռավորության վրա գտնվող Չինարին աշխուժացել է ամռան ամիսներին։
Բակերից շատերում երեխաների աղմուկ է ու աշխուժություն, ոմանք մի քանի ամսով են այստեղ, ոմանք՝ մի քանի օրով։ Եկել են Աբովյանից, Չարենցավանից, Ռուսաստանի Դաշնության մի շարք քաղաքներից, Եվրոպայից։ Երեխաների մի մասն ավելի հեշտ խոսում է բարբառով։
7-ամյա Լյուբայի սիրելի զբաղմունքներից մեկն էլ բակում տեղադրված փչովի լողավազանում լողալն է։
Թե’ մեծերը, թե’ փոքրերը երջանիկ են այստեղ. ամռանը, ով որտեղ էլ լինի, գալիս է Չինարի, ընտանիքները մեծանում են, անցուդարձը՝ շատանում, իսկ ձմռան ամիսներին տներից շատերի դռները փակվում են, տարեցներն էլ մնում են մենակ։ Թվում է՝ վտանգ չկա։ Սակայն հերիք է հիշել, որ ամեն քայլափոխդ կարող են հետեւել դիմացի սարի ադրբեջանական հենակետից, եւ անվտանգության զգացողությունը վերանում է։
67-ամյա մանկավարժ Զարուհի Սաֆոյանն ասում է, որ կրակոցների ժամանակ ամեն ինչ մոռացվում է, երեխաներն էլ ականջները սրած սպասում են` մտածելով, թե ոնց պիտի պաշտպանվեն։
Չինարիի տները հիմնականում ապաստարաններ ունեն։ Տան նկուղային հարկում համեստ կահավորված սենյակն է ցույց տալիս ուսուցչուհի Ծովինար Մարտիրոսյանը։ Սենյակը փոքրիկ պատուհան ունի։ Երբ վտանգը մեծ է, պատսպարվում են մեկ այլ սենյակում, որն արդեն պատուհան չունի, այն իրականում նախատեսված է գինի պատրաստելու համար։
Չինարիի ամառային ճամբար են հաճախում գյուղի երեխաներն ու գյուղում իրենց հանգիստն անցկացնողները։
65-ամյա մանկավարժ Գյոզալ Հովակիմյանն ապրում է ամուսնու հետ։ Նրա տունը եւս լցվել է որդիների, հարսների ու երեխաների աշխույժ իրարանցումով։
«Որ երեխաները գալիս են, տասը տարով ջահելանում եմ, գնալուց հետո վերադառնում ենք մեր նախկին կյանքին։ Էդ երկու ամիսը երկու օրվա նման անցնում է, շատ արագ»,- ասում է Գյոզալը։
Գյուղում անասնապահությամբ զբաղվողները շատ չեն, քանի որ արոտավայրերը մոտ են սահմանին։ Գյուղացի կանայք, սակայն, առավոտ կանուխ, անտեսելով վտանգը, շտապում են մոտակա անտառից մոշ ու անտառային այլ բարիքներ հավաքելու։
Երկար ընդմիջումից հետո Դիանան հայրական գյուղ է վերադարձել փոքր եղբոր ու որդու հետ։ Լուսանկարում Դիանայի որդին է։
Հրապարակումը պատրաստվել է Մեդիա նախաձեռնությունների կենտրոնի «Լրատվամիջոցների հզորացում Եվրոպայում և Եվրասիայում» ծրագրի շրջանակում, որն իրականացվում է Ինտերնյուսի ֆինանսական աջակցությամբ։