Տարիներ առաջ Հնդկաստանի քաղաքացիների ավելի հաճախ հնարավոր էր հանդիպել «Շրջանայինում»՝ Բժշկական համալսարանի մոտակայքում։ Հայաստանում բժշկական կրթությունը նրանց համար ավելի մատչելի է, իսկ Հնդկաստանում այն 2-3 անգամ թանկ է։

Բայց վերջին ամիսներին, Երևանի բոլոր անկյուններում ավելի հաճախ կարելի է հանդիպել հնդիկների։ Ի՞նչն է նրանց գրավում Հայաստանում, ի՞նչ հեռանկարներ են տեսնում այստեղ։

Հնդիկները Հայաստան գալիս են հիմնականում սովորելու, աշխատելու, սեփական բիզնես հիմնելու, համեմունքների և հնդկական ապրանքների խանութներ բացելու համար։ Ոմանց այցի նպատակն էլ մուտքի արտոնություն ստանալն է` այլ երկրներ մեկնելու համար:

Օրինակ, եթե նախկինում շատ քիչ կարելի էր հանդիպել հնդկական խոհանոցի, ապա այժմ ավելացել է հնդկական համ ու հոտով ռեստորանների թիվը։

 


Հնդկական ռեստորանի խոհանոցում աշխատանքային եռուզեռ է տիրում:

 


Հնդկական խոհանոցը հարուստ է բազմազան համեմունքներով և կերակրատեսակներով:

 


Սիդդուն և Սինուն ընկերներ են: Ամիսներ առաջ եկել են Հայաստան` ընկերոջ խորհրդով և աշխատում են հնդկական խոհանոցում` որպես խոհարար: Նրանք երջանիկ են Հայաստանում, շատ են սիրում հայերին, հայերը նույնպես լավ են իրենց վերաբերվում: Հայաստանը խաղաղ և հանգիստ վայր է իրենց համար:

 

 


Օբաիս Նուրը Խաների ընտանիքի ընկերն է, ով 4 ամիս է, ինչ Հայաստան է եկել` Խան ընտանիքի հրավերով` ընտանեկան գործին աջակցելու նպատակով:

 


Հնդկուհիները` Հնդկաստանի մշակույթի օրվան նվիրված համերգին:

 

 


Հնդիկները Հայաստանում հիմնականում սննդի, համեմունքի վաճառքի կետեր են ստեղծում:

 


Փարվեզ Ալի Խանը 2015-ից կնոջ և երեխաների հետ եկել է Հայաստան, հիմնել սեփական ռեստորանային գործը, որը տարիների ընթացքում ընդլայնվում է: Շուտով նրանք պատրաստվում են նոր ռեստորան բացել Երևանի կենտրոնում: Փարվեզ Ալի Խանի դուստրերը հիմնական կրթությունը ստացել են Երևանում և վարժ տիրապետում են հայերեն լեզվին:

 


Ուսանողական հանրակացարանի աստիճանավանդակը:

 


Ուսանողները հանրակացարանի ընթերցասրահում. շատ օտարազգի ուսանողներ կան:

 


Բժշկական համալսարանի հնդիկ ուսանողները ընտրում են հնարավոր բոլոր վայրերը` պարապելու համար:

 

 


Հնդիկ ուսանողները ֆուտբոլ են խաղում ուսանողական հանրակացարանին կից ֆուտբոլի դաշտում:

 


Ապագա հնդիկ բժիշկների ֆուտբոլի թիմը:

 


Ձմեռային ցուրտ օրվա արևը ուսանողներին ֆուտբոլային խաղի հնարավորություն է տալիս:

 


Երբ հարցնում ես նորեկ հնդիկներին, թե Հայաստանում որ վայրերում են եղել և ինչով են տպավորված, առաջինը նշում են «Մայր Հայաստան»-ի արձանը: Գուցե շատերին այն տան, պաշտպանվածության և ապահովության զգացողություն է տալիս, և ակամայից «Մայր Հայաստանը» դառնում է բոլորիս կապող օղակը` անկախ ազգությունից, մաշկի գույնից և կրոնից:

 

Հնդիկների նկատմամբ հայերի ուշադրությունը բավական մեծացել է և, ցավոք, մեծամասամբ ոչ դրական առումով: Ինձ համար զարմանալի է նման արձագանքը` մեր երկրում ապաստան և աշխատանք փնտրողների նկատմամբ, քանի որ նույնանման կարգավիճակ մեր շատ հայրենակիցներ փնտրում են այլ երկրներում: Չէ՞ որ յուրաքանչյուր ազգ իր հետ բերում է իր մշակույթը, հետաքրքրությունները, որոնք էլ բազմազանությամբ են լցնում մեր շրջապատը:

Նրանց միջոցով իմանում ենք նաև մեր քաղաքի անհարմարությունների մասին. շատ օտարազգի զբոսաշրջիկներ, չտիրապետելով հայերենին, չեն կարողանում օգտվել հասարակական տրանսպորտից, քանի որ երթուղու ուղղությունները միայն հայերեն լեզվով են նշված:

Շատ հնդիկներ հետ են գնում Հնդկաստան` մեծամասամբ լեզվի խնդրի պատճառով: Ոմանց էլ երկրում հեշտ կողմնորոշվելու հարցում օգնում են ավելի վաղ Հայաստան եկած իրենց հայրենակիցները։ Ի դեպ, նրանցից շատերը բացի անգլերենից, տիրապետում են նաև հայերենին:

Իմ կարծիքով` հնդիկներն ու այլ օտարազգիներ, Հայաստանում աշխատանք գտնելով, օրինակն են նրա, որ Հայաստանում հնարավոր է դա անել, և գուցե բոլորովին կարիքը չկա լքել հայրենիքը, հարազատներին և աշխատանք փնտրել աշխարհի այլ կետում:

 

Սույն ֆոտոպատմությունը ֆինանսավորվել է ԱՄՆ պետքարտուղարության Հասարակայնության հետ կապերի գրասենյակի դրամաշնորհի շրջանակներում: Այս ֆոտոպատմությունում արտահայտված է հեղինակի դիրքորոշումը, որի համընկնումը ԱՄՆ պետքարտուղարության դիրքորոշման հետ պարտադիր չէ: